Iedereen kan vast met gemak een flink lijst(je) samenstellen met dingen die hij of zij mist of heeft gemist, sinds we met z’n allen in de ban zijn geraakt van ‘’het virus’’, en dus dingen anders of zelfs helemaal niet meer hebben kunnen doen. Zo ook ik:
Op een ongedwongen manier (lees: zónder mondkapje of rekening houdend met de inmiddels befaamde anderhalve meter) door de stad slenteren, een drankje doen of ergens lekker een hapje eten. Shoppen, zonder verplicht én vaak onhandig winkelmandje (met een eigen willetje) achter je aan te slepend, waardoor je handen en voeten te kort komt om jezelf op een correcte manier door de net iets te smalle winkelpaden te manoeuvreren. ‘S avonds op de bank volledig ontspannen door te kijken naar een talkshow met alleen maar luchtige ‘niet nadenk’ items of een voetbalwedstrijd mét sfeervol stadion inclusief uitzinnig toeschouwers.
Máárrrr… laten we dat dus vooral niet doen. Laten we omdenken. Dit populaire fenomeen is vast bij veel mensen bekend. Voor degene die nog niet precies weten wat het is; omdenken is een manier van denken en doen, waarbij je kijkt naar de werkelijkheid zoals die is en onderzoekt wat je daarmee zou kunnen. Anders gezegd, omdenken is denken in termen van mogelijkheden en niet van problemen. Of nog korter (MAND! voor insiders), van ja-maar, naar ja-en?! Het is, wat het is. Top idee, toch? Alleen in de praktijk soms best lastig toe te passen, althans, zou je denken. Ik weet bijna zeker dat de afgelopen maanden heel veel mensen deze strategie onbewust vaak meerdere keren succesvol hebben toegepast.
Door veelvuldig thuiswerken meer tijd voor kostbare quality time met je gezin. Geen of weinig mogelijkheden voor activiteiten buiten de deur, waardoor de ouderwetse gezelligheid met bordspelletjes of door te puzzelen letterlijk boven tafel kwam. Minder shoppen, uiteten of op stap, dus meer sparen óf geld uitgeven aan andere dingen, zoals dat nieuwe bankstel of die megagrote ultraflat 4K televisie die al een tijdje op het verlanglijstje stond. De jaarlijks terugkerende ‘verplichte nummertjes’, zoals de verjaardag van een verre oom of tante, konden nu met goed fatsoen overgeslagen worden. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Klinkt dit je soms bekend in de oren? Dan proficiat! Je bent officieel een ‘omdenker’ geworden.
Gelukkig is alles wel langzaam weer een beetje normaal aan het worden. Ondanks de vaak onbedoelde voordelen, is het toch wel prettig dat we weer kunnen doen wat we gewend zijn om te doen. Ja, dus óók die verjaardag van tante Rita zit er binnenkort gewoon weer aan te komen. Eén ding is zeker, je weet nu in ieder geval dus wel pas écht wat je mist, als het er niet meer is.
Luc Bormans